Lieve familie, vrienden, handbalmeissies, buren (ex), collega's en ex collega's, Lierdeholthuisinwoners, kennissen en andere aanverwante belangstellenden, We zitten in Alice Springs! De laatste paar weken in Australie waren fantastisch. Het laatste reisverhaal is geeindigd bij Brisbane aan de oostkust. Van hieruit zijn we verder langs de kust naar boven gereden en hebben we vooral genoten van kleine plaatsjes! weg van de snelweg. Een van die plaatsjes was Clairvieuw, toen we een wandeling door het dorp wilden maken bleek dat onze camping met kantine het enige was, naast nog 20 huizen, waar het gehucht uit bestond. Toch hebben we hier een van de leukere avonden meegemaakt omdat de locals hier naar toe kwamen. 'sAvonds ging het kampvuur aan, aan de bar was het gezellig kletsen met (reizende) Australiers zodat we hier weer wat goede tips voor het vervolg van onze reis hebben opgedaan. Uiteindelijk lag ik in bed maar toen hoorde ik een lekker nummer van Fleetwoodmc, ik zag 3 Australiers dansen, dus ik ben snel mijn campervannetje uitgesprongen om even lekker mee te dansen. Heerlijk! Aangezien de weersvoorspelling 2 dagen regen aangaf hebben we besloten wat sneller door te rijden naar het noorden, omdat het daar prachtig weer zou zijn. We zijn echter eerst 60 km naar het Westen gereden want dan zit je zo maar in de regenwouden van het Eungella N.P. De plek was zo mooi dat we 'sochtends om 05.00 uur zijn opgestaan, een douchje hebben genomen om wakker te worden en daarna met een lekker bakkie thee naar de opkomende zon hebben gekeken. In Eungella N.P. Is een van de weinige plaatsen in de wereld waar je het vogellbekdier ( Platyparrus) zou kunnen zien vlak na zonsopgang, dus die kans hebben we gegrepen en gelukkig hebben we het beessie kunnen zien. Hij staat op de foto maar je moet goed kijken. Vanuit het regenwoud terug naar de oostkust gegaan om het beroemde Great Barriere Reef te aanschouwen. We zijn hiervoor naar Airlie Beach gegaan. De eerste aanblik viel wat tegen, we hadden gehoopt dat we onze campervan naast de zee konden neerzetten en dan direct met een snorkel de azuurblauwe wateren te kunnen ontdekken. Jammer dan! We konden niet langs de zee staan maar moesten op een camping staan die volledig omheind was en een stuk van de zee aflag zodat je geen idee had waar je zit. Als je in dit gebied wilt snorkelen dan moet je een dagtocht boeken met 50 andere personen en een een paar uur verder het water opgaan. Grote/ massagroepen is niet ons ding dus we hebben uiteindelijk besloten om onze campervan even te parkeren en 3 dagen met een zeilboot het water op te gaan. Er konden max. 8 mensen mee(+ de twee eigenaren) maar we hadden de mazzel dat er maar een ander stel geboekt had zodat we ruimte, rust en gezelligheid hadden. Dit was een Supertocht en we hebben een beetje kunnen proeven en ervaren van het leven op een zeilboot en hoe Patrick en Judith zich een jaar lang moeten hebben gevoeld met hun wereldreis. 3 dagen lang hebben we rondom de Whitsunday eilanden (ongeveer 50 eilanden) gezeild.. Op de eerste nacht hebben we aangelegd bij Whitsundaybeach, de volgende ochtend zijn we met een kleine dingy om 0800 uur naar het strand gebracht. Tegen 10.00 uur wordt het hier overvol met dagjesmensen die met een vliegtuigje of een hele snelle boor hier naar toe gaan. Voor die tijd heb je het strand voor je zelf. Luxe toch! We hebben veel gesnorkeld en Thierry heeft de mazzel gehad een reuzeschildpad voor zich langs te zien zwemmen. vanaf de boot zagen we ze regelmatig met de grote kop en schild boven water komen maar het is super als je dit beest van dichtbij ziet. Het meest sexie van het snorkelen was het dragen van een jelly suit, er komen hier namelijk kwallen in het water voor waar je bij aanraking ademhalingsproblemen c.q. een kleine hartstilstand van kan krijgen. Nadat we deze mooie tocht hadden gedaan hebben we besloten om de outback in te trekken. 200 km onder Cairns zijn we naar het westen gegaan, na 200 km kwamen we bij een country en western festival. Een prima overnachtingsplekkie! Als je the outback ingaat moet je echt kilometers maken. Het eerste stuk richting het westen is 1200 km lang. Tussen een plaatsje die op de kaart staat aangegeven als Commonweal naar het volgende plaatsje op de kaart Barkley Homestead zit 265 km. Hier tussenin zit niets. Wel zo handig om extra eten, drinken maar vooral benzine bij je te hebben. Als je dan eindelijk in zo'n plaatsje komt, zie je dat dit alleen bestaat uit een tankstation met een camping. Je kan lunch en dinner bestellen maar er zit geen winkel bij voor brood/melk etc. En.....is dit nu leuk? Ja, dat is het wel. We zijn net het droge seizoen ingegaan dus we hebben geluk dat we nog vrijveel groen in het landschap om ons heen zien. En wat als je autopech krijgt? Das echt vette pech want je mobiel werkt hier niet dus je vertrouwd op de volgende reiziger die langskomt( en die zie je gelukkig ieder uur wel). Vlak voor Barkley Homestead hoorden wij een harde knal, het bleek dat V snaar was geknapt maar we waren erg blij dat we net bij de campingplek waren aangekomen waar ze wel een telefoon hebben en de campercompany ons vertelde dat we zelf naar de dichtsbijzijnde garage moesten gaan om het te laten maken( slechts 200 km verderop). Behalve op campingplaatsen slapen we ook regelmatig langs de weg maar iedereen vertelde dat we in ieder geval naar Daly Waters moesten gaan, dit is de oudste pub in the outback. Inderdaad leuk om een biertje te drinken, veel oude prullaria aan de muur, s'avonds is er wat entertainment met muziek en standup commedian. Thierry en ik hebben op straat met een paar Aussies zelf een kegelbaan aangelegd om op de verharde weg met wat bowlingballen te gooien. Leuk toch! Op de camping zag ik een bord staan met KAPPER, heb toen toch maar besloten om na 5 maanden maar weer eens alle dode en verdroogde haren te laten knippen. Nog nooit zo lang niet naar de kapper geweest. Na die 1000 km het Westen te zijn opgereden, zijn we naar het Noorden gegaan, richting Darwin. Halverwege kwamen we aan bij Katherine, een stad waar je weer supermarkten hebt maar waar ook veel Aboriginals zijn. De blanke Aussies zijn behoorlijk discriminerend tegenover de Aboriginals: ze willen niet werken, ontvangen wel geld van de overheid, hangen alleen maar op straat, drinken bier en stinken. Dit lijkt wel wat te kloppen ( in ieder geval de geur). Vanwege de Aboriginals zijn er strenge alcohol-eisen. Je hebt speciale drankwinkels, deze gaan pas om 1400 uur open (in -Alice Springs zelfs pas van 18.00-20.00 uur), je moet je ID laten zien en je mag maar 1 twee liter pak wijn p.p.p.d. kopen. ( daarintegen mag je wel liters gin, whiskey en bier kopen dus wij snappen het niet helemaal). Bij Katherine hebben we wedereom op een superplekkie geslapen, een campingplek waar het stikte van de wallaby's. We zijn maar een extra nachtje gebleven. Van hieruit zijn we 4 dagen naar het Kakadu N.P. gegaan waar Thierry hoopte de zoutwaterkrokodillen te zien. En ja hoor, geen georganiseerde tocht boeken maar gewoon zelf bij een kreekje parkeren, gratis slapen, om 06.30 uur in de ochtend met een paar bakken thee genieten van de zondaopgang, de kakatoes en verdomd... We zagen hem een paar keer. De beestjes zijn erg gevaarrlijk maar vanaf de waterkant was het voor ons mooi om mee te maken. vanuit Kakakudu N.P. Zijn we niet meer helemaal doorgereden naar Darwin, we moesten dezelfde weg (1000 km) maar nu naar het Zuiden weer terug rijden om dan Richting Alice Springs te gaan. We hebben een paar flinke reisdagen achter de rug maar zijn vandaag in Alice Springs aangekomen, hebben gelukkig weer eens internet(toch fijn om een krantje te lezen en vanavond misschien een Uitzending gemist kijken). Nou, dit lijkt mij wel weer voldoende. We proberen, op verzoek van Marriet, veel foto's te plaatsen maar die handeling doen we na het plaatsen van dit verhaaltje. Rest mij nog even aan de handbal meissies te vragen: moeten we naar de eerste Klasse?? Ik kom hier kilo' s aan, het huidige nivo zal ik al niet meer halen, laat staan over een half jaar en 10 kilo zwaarder en Een hogere nivo. Ikke wil niet, heb ik nog ennige zeggenschap? Groetjes Thierry en As.