Europa

Lieve allemaal, Het avontuur zit erop. Vandaag teruggekeerd naar onze veilige thuisbasis in Dalfsen. Na een paar fantastische dagen in augustus in Dalfsen om bij de verjaardag van ma Hulsebos en het 50 jarige feest van pa en ma Beumer te zijn was het ook weer heerlijk om met z'n tweeen verder te trekken naar Europa. Bennie had ons enige materiele bezit voor ons in orde gemaakt (auto) zodat we veilig verder konden reizen. We hebben een maand doorgebracht aan de Franse kust en hadden geluk dat we een Engels stel tegenkwamen die ons voor nop de laatste twee weken hun appartement wilden lenen zodat we uitgebreid konden genieten van zon, zee, bier en rose (sorry, geen foto's beschikbaar, is voor de meeste lezers namelijk niet interressant). Vanuit Frankrijk zijn we naar Andorra gegaan. We weten niet of andere mensen dit land hebben gezien maar het is prachtig. We reden door de Pyrineeen en in het Franse deel werd het steeds mistiger en kouder (zo'n 6 graden), via een 4 km lange tunnel belanden we in Andorra. We kwamen de tunnel uit en het was ineens prachtig weer, een strakblauwe lucht en de temperatuur was weer aangenaam met 23 graden. Als je door de Pyrineeen rijdt dan realiseer je je dat de Tour de France renners hier ook overheen gaan. Levensgevaarlijk, wat een sport zeg! Het gebied in Andorra is een echt wintersportgebied dus waar het seizoen in Frankrijk ten einde was en bedrijven blij waren dat de zomer voorbij was, zagen we in Andorra dat de bedrijven zich weer klaarmaakten voor een nieuw seizoen. We hebben, na een maand van totaal niets doen, onze wandelschoenen maar weer eens aangetrokken om de bergen in te gaan. Een echte aanrader! ( JA, foto's met een zwarte stip, we krijgen de stip niet meer van de lens af, zijn beschikbaar). Vanuit Andorra wilden we doorrijden naar Huesca in Noord Spanje. We hadden alvast een hotelletje geboekt via internet. Toen we tegen 16.00 uur in Huesca aankwamen bleek niemand ons hotel te kennen. Een vriendelijke barman is op onderzoek uitgegaan en na veel bel- en zoekwerk bleek ons hotel niet in deze stad te zitten maar in de regio Huesca. Ons hotel lag 180 km verderop! Da's lekker zeg. Uiteindelijk waren we wel blij dat we hier alsnog naar toe zijn gereden want we kwamen in een schitterend natuurgebied uit waar we onze wandelschoenen ook weer konden gebruiken. Vanuit Huesca hebben we de tocht naar het zuiden van Spanje gemaakt. We hebben Ronda en Nerja bezocht. Op de dag dat we van Ronda naar Nerja reden was er slechts enkele uren later een 'kleine' natuurramp in Ronda. Op tv hebben jullie wellicht de grote overstromingen gezien waarbij enkele mensen om het leven zijn gekomen. Wij hebben zelf geluk gehad en alleen veel regen meegekregen. Onderweg was er een grote omleiding omdat een deel van een viaduct volledig was weggeslagen. Veel regen en dus weinig kunnen zien van de omgeving. In Nerja wel enorm genoten van de supergoedkope drankjes, inlusief heerlijke tapas; 9 consumpties en 4 tapas voor 10 euries...dat zijn nog eens prijzen! Omdat het weer niet super was hebben we besloten weg te gaan uit Spanje. Tijdens het feestje van pa en ma hadden we onze Oostenrijkse familie beloofd langs te komen, dus via de kustroute Monaco en Monte Carlo (prachtig vooral als je voldoende tijd hebt romdat je gemiddeld 40 km per uur rijdt) en Italie hebben we onze intrek genomen bij het Bed and Breakfast van Martin en Martina in Volders. Wat blijft Oostenrijk toch een schitterend gebied,met de bergen, al het groen en de gezonde lucht. We hebben superdagen met de familie gehad en, voor de mensen die na het stukje op het feest van pa en ma wat zorgen hadden over de gesteldheid van Dietmar: HIJ LEEFT, we hebben als bewijs een foto toegevoegd! En tja, wat nu? Terug bij pa en ma, nu op zoek naar een huurhuisje, langzaan aan weer wennen aan het idee dat er toch een keer gewerkt moet gaan worden (Mo: kijk maar vast wanneer Hans een gaatje vrij heeft in zijn agenda), en bewegen, bewegen, bewegen om de kilo's kwijt te raken. Voor allen die ons tijdens onze wereldreis gevolgd hebben en ons met mailtjes blij hebben gemaakt, voor diegenen die mijn familie hebben ondersteund omdat ze met depressies vanwege het grote gemis vaak ontroostbaar waren en voor diegenen die gewoon nieuwsgierig waren naar ons belevenissen: dank. Het zit er op, we zullen zien wat de toekomst ons brengt en welke nieuwe avonturen we mogen gaan beleven. Graag tot binnenkort, we zien elkaar snel, Liefs Thier en As.

Colombia, Brazilie en......

We hebben inmiddels een maand reizen door Colombia achter de rug. Het reizen door Colombia gaat prima, het verrast ons dat de wegen zo goed zijn. Het landschap is groen, bergen, groen, bergen. Prachtig die natuur. We zijn twee weken in Taganga gebleven en hebben hier relaxed in een hangmatje gelegen. Een dag in het Tyrona NP rondgelopen. Het was een leuke wandeling waar we aardig moesten klauteren, jammer genoeg niet veel wildleven gezien. Thier is voor het eerst ziek geweest, hij heeft 5 dagen met hoofd-en spierpijn in bed gelegen. Geen fijne klachten maar gelukkig voelde hij zich na 5 dagen weer volledig fit. Vanuit Tananga zijn we naar San Gil gegaan. Deze plaats staat bekend om de vele activiteiten die je hier goedkoop kan ondernemen: paragliding, bungy jumpen, raften etc. Ik heb altijd al eens willen raften dus hier was mijn kans om dit eens te doen. Dit was super, ik had gekozen voor de rustige raft route, achteraf gezien had ik wel een zwaarder parcour durven nemen maar voor de eerste keer was het ook wel prima. Terwijl ik aan het raften was, heeft Thier lekker bij het zwembad gezeten en is hij voor het eerst in de 7 maanden reizen, enorm verbrand. Hij had de vellen op zijn voorhoofd en schouders hangen. Inmiddels is dit weer hersteld en heeft hij weer een lekker glad huidje. Vanuit San Gil zijn we nog 2 nachten in een klein plaatsje Villa de Leyvia geweest en vandaaruit met het vliegtuig naar Leticia. Dit ligt helemaal onderin Colombia en grenst direct aan Peru en Brazilie. Je kan lopend beide landen ingaan zonder paspoortcontroles. Leticia is DE plek om de Amazone in te gaan. We zaten in een hostel waar we een paar erg gezellige avonden hebben doorgebracht met medereizigers. Erg grappig om met Zwitsers, een Duitser, een Fransman en twee Colombianen aan tafel te zitten en in het Engels, Duits en Frans met elkaar te praten. We hadden besloten om met een boot over de Amazone te gaan naar Manaus in Brazilie. Hiervoor moesten we echter eerst weer naar het vliegveld van Leticia gaan om een stempel te krijgen om Colombia uit te gaan, toen moesten we, op ons gehuurde brommertje naar het politieburo in Tabatinga in Brazilie een stempel halen om Brazilie in te komen. Toen alle stempels in ons paspoort stonden, konden we onze ticket halen voor de boottocht van 3 nachten en 4 dagen. 1100 km verder kom je dan aan in Manaus. De tocht was prachtig, het blijft onvoorstelbaar hoe de mensen in kleine houten huisjes op het water kunnen wonen. Vaak hebben de huizen wel kozijnen maar geen ramen. Aangezien het dagelijks vaak een half uurtje hard regent moet het daarbinnen altijd vochtig zijn. Geen fijne plek om te wonen. Inmiddels naderde 2 augustus, de dag dat pap en mam 50 jaar getrouwd zijn. Op 4 augustus hebben ze een groot feest gegeven. We hebben even moeten nadenken wat we hen als kado konden geven en hoe we e.e.a. moesten versturen. Uiteindelijk is dat goed gelukt ( zie fotos).

Zuid Amerika- Colombia

Hallo allen, Het is weer tijd voor een korte up-date. We hebben er inmiddels enorm veel kilometers en 4 verschillende tijdzones opzitten. Het laatste bericht haden we geschreven vanaf Alice Springs. Vanaf AS zijn we terug gereden naar Sydney. Onderweg was m.n. nog een plaatsje nog interresant: Cooper Pedy. Dit is een mijnstadje waar men nog steeds actief naar Opalen zoekt. Het is vooral bijzonder omdat iedereen daar a-la- minute zelf met een schepje het mijnenveld in mag om te delven of je huurt er complete installatie's om ietsje dieper de grond in te komen. Er staan overal waarschuwingsborden dat je goed moet uitkijken omdat er overal gaten in de grond zitten. Menig tourist is tijdens het foto maken met een stapje naar achteren te zetten in zo' n gat gekukeld. Omdat het overdag extreem heet kan worden en 's nachts erg koud, woont meer dan 50% van dit dorp onder de grond/ in de bergen waar ze een constante temperatuur van 22 graden hebben. Als je rondkijkt zie je overal luchtpijpen uit de grond komen waar de huizen dus onder zitten. Vanuit Cooper Pedy dus verder naar Sydney waar de dagen en nachten weer frisser werden. Aangezien onze geplande trip naar Fiji een poosje gelden niet door kon gaan vanwege de overstromingen, hebben we onszelf alsnog maar een trip daar naar toe gegund. Het is toch een plek die je gezien wilt hebben als je in de buurt bent. Fiji is mooi maar niet werelds, het hoofdeiland bestaat jammer genoeg niet uit het aquablauwe water ( waar je toch een beetje vanuit gaat) maar de 200 eilanden eromheem zijn prachtig. We hebben daarom een nacht of 5 op een klein eiland geboekt: dit was prachtig. Hierna begon voor ons de mega vlucht-en vliegtijden. Pak je wereldatlas er maar even bij. Vanuit Fiji zijn we terug naar Sydney gevlogen ( 4 uur), we hebben 11 uur zittend/liggend op het vliegveld in Sydney doorgebracht zodat we, zonder hotelkosten, de volgende dag naar santiago in Chili konden vliegen (13 uur). Hier 4 uurtjes gewacht op onze aansluiting naar Buenos Aires in Argentinie (2 uur). 50 uurt later met 5 slaapuurtjes achter de rug waren we daar dan eindelijk. We hebben 2 dagen rondgelopen in het koude Buenos Aires en besloten dat dit niet ons ding was: te grote stad, te koud, je wilt steeds een barretje/restaurant induiken omdat het buiten te fris is, oude gebouwen, bah, bah: wegwezen dachten we. Aangezien de omliggende landen ook erg koud zijn ( paraquay, bolivia) hebben we besloten een vlucht naar Colombia te boeken en hier zitten we nu. Dit was een goede keuze, we zijn gestart in de stad Cartagena: dit is weer het Zuid Amerika waar wij van houden: mooie koloniale gebouwen, prachtig gekleurde huizen, veel straatleven, 33 graden en een belachelijk hoge luchtvochtigheid van zo'n 96% zodat je steeds klam rondloopt ( maar we klagen niet, het is lekkerrrrrrrr). We mogen ons w.c. papier weer in het mandje naast de w.c. gooien, we hangen weer boven de toiletten en doen een poging om van het Engels naar het Spaans te switchen. Het land van de FARC en de drugskartels, pa en mama's: we proberen ons er echt buiten te houden maar ze bieden ons hier wel van alles aan. Vanuit Cartegena, via Santa Marta zijn we nu aanbeland in Taranga, een klein visserplaatsje, veel laagbouw, geen fantastische stranden maar wel een heerlijke accomodatie waar we nu eerst maar eens een poosje blijven. We hebben begrepen dat het in Europa ook extreem warm is, we wensen jullie sterkte en veel plezier. Anne vroeg nog of we het EK een beetje meebeleefd hebben: nou net als jullie hebben we daar geen spanning aan beleefd. We hebben de meeste wedstrijden wel gezien en zullen de finale hier ook om 13. 45 uur gaan bekijken. Altijd leuk om dit met allerlei nationaliteiten te kijken. Thier heeft gisteren tijd gevonden om een paar Tourlijstjes in te vullen en richting bookingskantoor ' Jammer Dan' te sturen. De directeur heeft niet gereageerd op een goede tip ( das echt jammer dan want de info in Colombia is niet echt up-to- date). We gaan er vanuit dat Thier in in de prijzen valt, we hebben het geld hard nodig en Herma zal met liefde het gele jurkje dragen om het geld in ontvangst te nemen. Nog een laatste statistiek: Thierry heeft net zijn 6e paar flip-flops (slippers) aangeschaft, op de een of andere manier gaan deze steeds naar de mallemoeren, Astrid is nog bij haar 1e paar gebleven. Het aantal aangeschafte zonnebrillen van Thierry staat nu op 8 en van Astrid op 5. Thierry is voor de 4e keer naar de kapper geweest, Astrid doet het prima met 1 keer. Oftewel: mannen geven veel meer geld uit dan vrouwen!

Van Brisbane naar The outback

Lieve familie, vrienden, handbalmeissies, buren (ex), collega's en ex collega's, Lierdeholthuisinwoners, kennissen en andere aanverwante belangstellenden, We zitten in Alice Springs! De laatste paar weken in Australie waren fantastisch. Het laatste reisverhaal is geeindigd bij Brisbane aan de oostkust. Van hieruit zijn we verder langs de kust naar boven gereden en hebben we vooral genoten van kleine plaatsjes! weg van de snelweg. Een van die plaatsjes was Clairvieuw, toen we een wandeling door het dorp wilden maken bleek dat onze camping met kantine het enige was, naast nog 20 huizen, waar het gehucht uit bestond. Toch hebben we hier een van de leukere avonden meegemaakt omdat de locals hier naar toe kwamen. 'sAvonds ging het kampvuur aan, aan de bar was het gezellig kletsen met (reizende) Australiers zodat we hier weer wat goede tips voor het vervolg van onze reis hebben opgedaan. Uiteindelijk lag ik in bed maar toen hoorde ik een lekker nummer van Fleetwoodmc, ik zag 3 Australiers dansen, dus ik ben snel mijn campervannetje uitgesprongen om even lekker mee te dansen. Heerlijk! Aangezien de weersvoorspelling 2 dagen regen aangaf hebben we besloten wat sneller door te rijden naar het noorden, omdat het daar prachtig weer zou zijn. We zijn echter eerst 60 km naar het Westen gereden want dan zit je zo maar in de regenwouden van het Eungella N.P. De plek was zo mooi dat we 'sochtends om 05.00 uur zijn opgestaan, een douchje hebben genomen om wakker te worden en daarna met een lekker bakkie thee naar de opkomende zon hebben gekeken. In Eungella N.P. Is een van de weinige plaatsen in de wereld waar je het vogellbekdier ( Platyparrus) zou kunnen zien vlak na zonsopgang, dus die kans hebben we gegrepen en gelukkig hebben we het beessie kunnen zien. Hij staat op de foto maar je moet goed kijken. Vanuit het regenwoud terug naar de oostkust gegaan om het beroemde Great Barriere Reef te aanschouwen. We zijn hiervoor naar Airlie Beach gegaan. De eerste aanblik viel wat tegen, we hadden gehoopt dat we onze campervan naast de zee konden neerzetten en dan direct met een snorkel de azuurblauwe wateren te kunnen ontdekken. Jammer dan! We konden niet langs de zee staan maar moesten op een camping staan die volledig omheind was en een stuk van de zee aflag zodat je geen idee had waar je zit. Als je in dit gebied wilt snorkelen dan moet je een dagtocht boeken met 50 andere personen en een een paar uur verder het water opgaan. Grote/ massagroepen is niet ons ding dus we hebben uiteindelijk besloten om onze campervan even te parkeren en 3 dagen met een zeilboot het water op te gaan. Er konden max. 8 mensen mee(+ de twee eigenaren) maar we hadden de mazzel dat er maar een ander stel geboekt had zodat we ruimte, rust en gezelligheid hadden. Dit was een Supertocht en we hebben een beetje kunnen proeven en ervaren van het leven op een zeilboot en hoe Patrick en Judith zich een jaar lang moeten hebben gevoeld met hun wereldreis. 3 dagen lang hebben we rondom de Whitsunday eilanden (ongeveer 50 eilanden) gezeild.. Op de eerste nacht hebben we aangelegd bij Whitsundaybeach, de volgende ochtend zijn we met een kleine dingy om 0800 uur naar het strand gebracht. Tegen 10.00 uur wordt het hier overvol met dagjesmensen die met een vliegtuigje of een hele snelle boor hier naar toe gaan. Voor die tijd heb je het strand voor je zelf. Luxe toch! We hebben veel gesnorkeld en Thierry heeft de mazzel gehad een reuzeschildpad voor zich langs te zien zwemmen. vanaf de boot zagen we ze regelmatig met de grote kop en schild boven water komen maar het is super als je dit beest van dichtbij ziet. Het meest sexie van het snorkelen was het dragen van een jelly suit, er komen hier namelijk kwallen in het water voor waar je bij aanraking ademhalingsproblemen c.q. een kleine hartstilstand van kan krijgen. Nadat we deze mooie tocht hadden gedaan hebben we besloten om de outback in te trekken. 200 km onder Cairns zijn we naar het westen gegaan, na 200 km kwamen we bij een country en western festival. Een prima overnachtingsplekkie! Als je the outback ingaat moet je echt kilometers maken. Het eerste stuk richting het westen is 1200 km lang. Tussen een plaatsje die op de kaart staat aangegeven als Commonweal naar het volgende plaatsje op de kaart Barkley Homestead zit 265 km. Hier tussenin zit niets. Wel zo handig om extra eten, drinken maar vooral benzine bij je te hebben. Als je dan eindelijk in zo'n plaatsje komt, zie je dat dit alleen bestaat uit een tankstation met een camping. Je kan lunch en dinner bestellen maar er zit geen winkel bij voor brood/melk etc. En.....is dit nu leuk? Ja, dat is het wel. We zijn net het droge seizoen ingegaan dus we hebben geluk dat we nog vrijveel groen in het landschap om ons heen zien. En wat als je autopech krijgt? Das echt vette pech want je mobiel werkt hier niet dus je vertrouwd op de volgende reiziger die langskomt( en die zie je gelukkig ieder uur wel). Vlak voor Barkley Homestead hoorden wij een harde knal, het bleek dat V snaar was geknapt maar we waren erg blij dat we net bij de campingplek waren aangekomen waar ze wel een telefoon hebben en de campercompany ons vertelde dat we zelf naar de dichtsbijzijnde garage moesten gaan om het te laten maken( slechts 200 km verderop). Behalve op campingplaatsen slapen we ook regelmatig langs de weg maar iedereen vertelde dat we in ieder geval naar Daly Waters moesten gaan, dit is de oudste pub in the outback. Inderdaad leuk om een biertje te drinken, veel oude prullaria aan de muur, s'avonds is er wat entertainment met muziek en standup commedian. Thierry en ik hebben op straat met een paar Aussies zelf een kegelbaan aangelegd om op de verharde weg met wat bowlingballen te gooien. Leuk toch! Op de camping zag ik een bord staan met KAPPER, heb toen toch maar besloten om na 5 maanden maar weer eens alle dode en verdroogde haren te laten knippen. Nog nooit zo lang niet naar de kapper geweest. Na die 1000 km het Westen te zijn opgereden, zijn we naar het Noorden gegaan, richting Darwin. Halverwege kwamen we aan bij Katherine, een stad waar je weer supermarkten hebt maar waar ook veel Aboriginals zijn. De blanke Aussies zijn behoorlijk discriminerend tegenover de Aboriginals: ze willen niet werken, ontvangen wel geld van de overheid, hangen alleen maar op straat, drinken bier en stinken. Dit lijkt wel wat te kloppen ( in ieder geval de geur). Vanwege de Aboriginals zijn er strenge alcohol-eisen. Je hebt speciale drankwinkels, deze gaan pas om 1400 uur open (in -Alice Springs zelfs pas van 18.00-20.00 uur), je moet je ID laten zien en je mag maar 1 twee liter pak wijn p.p.p.d. kopen. ( daarintegen mag je wel liters gin, whiskey en bier kopen dus wij snappen het niet helemaal). Bij Katherine hebben we wedereom op een superplekkie geslapen, een campingplek waar het stikte van de wallaby's. We zijn maar een extra nachtje gebleven. Van hieruit zijn we 4 dagen naar het Kakadu N.P. gegaan waar Thierry hoopte de zoutwaterkrokodillen te zien. En ja hoor, geen georganiseerde tocht boeken maar gewoon zelf bij een kreekje parkeren, gratis slapen, om 06.30 uur in de ochtend met een paar bakken thee genieten van de zondaopgang, de kakatoes en verdomd... We zagen hem een paar keer. De beestjes zijn erg gevaarrlijk maar vanaf de waterkant was het voor ons mooi om mee te maken. vanuit Kakakudu N.P. Zijn we niet meer helemaal doorgereden naar Darwin, we moesten dezelfde weg (1000 km) maar nu naar het Zuiden weer terug rijden om dan Richting Alice Springs te gaan. We hebben een paar flinke reisdagen achter de rug maar zijn vandaag in Alice Springs aangekomen, hebben gelukkig weer eens internet(toch fijn om een krantje te lezen en vanavond misschien een Uitzending gemist kijken). Nou, dit lijkt mij wel weer voldoende. We proberen, op verzoek van Marriet, veel foto's te plaatsen maar die handeling doen we na het plaatsen van dit verhaaltje. Rest mij nog even aan de handbal meissies te vragen: moeten we naar de eerste Klasse?? Ik kom hier kilo' s aan, het huidige nivo zal ik al niet meer halen, laat staan over een half jaar en 10 kilo zwaarder en Een hogere nivo. Ikke wil niet, heb ik nog ennige zeggenschap? Groetjes Thierry en As.

Van Sydney naar Brisbane

Lieve koukleumers, Vanuit het zonnige Brisbane heten wij jullie van harte welkom. Onze laatste reisverhaal eindigde met een positief gevoel om Nieuw Zeeland achter ons te laten en naar het superzonnige Fiji te gaan alwaar we hoopten meer vrijheid te ervaren dan ons campervannetje. Dit zat er helaas niet in. Fiji kreeg een natuurramp te verwerken met overstromingen en cyclonen dus op het moment dat wij wilden inchecken werden alle vluchten geannuleerd. Niet fijn voor ons, we waren wel klaar met Christchurch, maar we moesten dus andere plannen maken. Na wat geregel konden we twee dagen later naar Sydney vliegen. Deze twee dagen konden we bij onze taxi chauffeur thuis slapen dus dat was ook wel weer een leuke belevenis. Hup...naar Sydney waar onze voormalig collega van het oude Station en dochter van voormalig restaurant Pien, Nadine, een prachtige baan heeft in het Hilton. Nadine was onlangs nog in Nederland zodat wij nicht Querin konden vragen om haar een nieuwe E reader met Sd kaartjes mee te geven richting Sydney want eentje was er stuk gegaan. ( JoJo, die van jullie werken prima! ) zonder boeken overleven we het niet. InSydney bleken de Sd kaartjes niet te werken maar je hebt daar een prachtige Apple store waar het net een megadrukte van belang was vanwege de eerste verkoop van de Ipad 3. Dit gaf ons de gelegenheid om illegaal alle bestanden over te zetten naar een andere sd kaart zodat we weer 3000 boeken tot onze beschikking hebben. Broer Alf heeft shag naar Nadine opgestuurd aangezien Thier nog niet kan stoppen en omdat de prijzen voor een pakkie hier op 20 euro liggen. Jammer genoeg is het pakketje pas aangekomen toen wij Sydney alweer uit waren dus die mogen we over een paar maanden alsnog bij Nadine ophalen. We zijn een heerlijke avond met Nadine de kroeg in geweest en zij heeft ons een luxe ontbijt in het Hilton aangeboden die iedere backpacker zich dagelijks zou wensen ( trouwens ook als je geen backpacker bent). Behalve stappen met Nadine zijn we dagelijks de stad doorgewandeld, natuurlijk naar het Opera house en naar een van de vele stranden waar je met een Ferry naar toe gaat. We hebben een volle dag doorgebracht met het zoeken naar een campervan ( kopen of huren?). Er is een parkeergarage in Sydney waar backpackers met hun camperbusjes staan om te verkopen. Zij staan daar enkele dagen tot enkele weken in een ondergrondse....vreselijk ongezellig en er waren geen busjes in de aanbieding waar je in kan staan ( en dat is toch echt wel prettig). We hebben uiteindelijk besloten een campervan voor twee maanden te huren. Een dag voor vertrek uit Sydney wilden we ons eigen kluisje even openen( dit is een soort handtas van gewapend staal die we vastklinken aan iets wat niet te slopen valt zodat we onze paspoorten niet altijd mee hoeven te nemen) echter het cijferslot kwam uit Azie en wilde niet meer open! De keuze was: de tafel slopen waar we hem aan hadden vastgelegd of een betonschaar kopen. dat laatste is het geval zodat we nu weer extra kilo's in onze backpack mee kunnen slepen (want iets wat je koopt weer weggooien doen we natuurlijk niet). Op 12 april zijn we uit Sydney vertrokken, de route is richting het Noorden naar Cairns. Australie bevalt ons meteen goed. De Pacific Highway gaat van Sydney helemaal naar het noorden in cairns, deze weg is lelijk, een echte snelweg waar wij zoveel mogelijk van afwijken en dan zie je de mooiste plekjes. Op de eerste plek waar we overnachten hebben we pelikanen gezien en op de tweede nacht stonden we op een campingspot waar het leek alsof we in een voliere beland waren. Prachtige parkieten, geelkuif kakatoes, roze kakatoes en uiteindelijk nog een koala inde bomen ( sorry, nog geen foto). Daarnaast staan er aleen maar Aussies op de camping vanwege de Paasvakantie. Iedereen is supervriendelijk en maakt snel een praatje met je. Dat hebben we in NZ een beetje gemist. Maar goed, ook hier is het niet altijd regen en zonneschijn (letterlijk). Hierna kregen we drie dagen regen. Ook al blijft het dan 26 graden; je gaat niet een lekker wandeling maken als het met bakken uit de lucht komt. Een dagje al lezend doorgebracht in de caravan, daarna een dag aan het rijden geweest en ja hoor HERMA, we zagen eindelijk de kangeroos! Eerst zag ik er 4 in een weiland, daarna zag Thier een dode langs de weg en er sprong er nog een voor onze auto langs. Maaarrrrrr, geen foto voor mijn lieve zus, onderweg stoppen was wat lastig. Herm: die krijg je nog tegoed! Als net regent dan merk je ook meteen hoe je campervan daar op reageert: nou die is een beetje lek aan Thierry's slaapplekje. Kwestie van jammer dan, ducktape en een heater kopen en hopen dat de kussens en lakens weer drogen ( en wetende dat we straks in de outback waarschijnlijk wegzweten). Na regen komt in Australie gelukkig ook weer zonneschijn, gisteren hebben we nog vliegende honden/ grootste vleermuizen ter wereld, mogen aanschouwen, vandaag is het weer een heerlijke dag waarin we maar weer eens proberen om illegaal te slapen inde buurt van een publieke w.c. En een douche (zie laatste foto). Dat is hier echt goed geregeld: schone publieke w.c.'s, douches, gratis parkeerplaatsen en overal publieke barbeque plaatsen waar we ons af en toe zelf opleggen om het overbodige vet te laten wegbranden. En ja, wat gebeurt er in Nederland? Het hagelt! 16 man van de familie Hulsebos zijn naar Sri Lanka geweest, 2 man gaat stiekum naar Duitsland, zodat ma zich een beetje eenzaam moet hebben gevoeld met al die kinderen die naar verweggistan zijn. Anton is vandaag jarig en mijn lieve paps, mams En tante Trees zijn morgen jarig. Geniet allemaal van de feestjes die jullie te vieren hebben, wij drinken met jullie mee. Veel liefs van ons.

Nieuw Zeeland-Zuidereiland

Hallo lieve lui, Hierbij weer een kleine up-date voor de liefhebbers die niets beter te doen hebben dan dit soort verhaaltjes lezen en foto's kijken. Het laatst stukje wat we hebben geschreven kwam vanaf het Noorder eiland. Hier hebben we nog enkele dagen rondgereisd waarbij het weer steeds slechter werd. Een dagje met ons oud bakkie in een storm rijden is niet echt rustgevend, je hebt het gevoel zo van de weg afgeblazen te worden. De overtocht met de ferry naar het Zuideiland is ook erg frisjes verlopen ( we waren blij met de film van Mister Bean) maar hebben iets minder van de prachtige omgeving kunnen genieten. De eerste twee dagen op het Zuidereiland hebben we gelukkig meer 'wild' gezien. Op de eerste dag kwamen we onderweg meteen een kolonie van zeeleeuwen tegen en op dag twee heben we besloten een boottocht te boeken om te zoeken naar walvissen. En....we hadden geluk, we hebben er twee mogen zien. thierry heeft voor het eerst een filmpje gemaakt dus voor de liefhebbers is deze te zometeen terug te vinden op de site ( de laatste seconden zijn het mooist). Overnachten doen wij op verschillende plaatsen; we hebben 2 nachten illegaal aan het begin van een bekende wandelroute, de queen charlotte track, gestaan. We vonden hier mosselen direct op het strand en toen het eb werd zagen we zelfs kilo's hangen onder de pier. nooit eerder gezien en Thier heeft hier een heerlijk maaltje van weten te maken. Om weer een beetje fris te worden zijn we daarna naar een Holiday Park campingground gegaan waar we weer konden douchen en een wasje draaien ( das ook lekker op zijn tijd). De eerste week zijn we voornamelijk rondom het Abel tasmanpark gereden, het weer werd gelukkig weer lekker en op een van die plekjes hebben we Ian ontmoet. Ian woont stikallenig ergens in de bergen ( het eerste dorp op anderhalf uur rijden) maar stond nu een paar dagen aan hetzelfde Lake als wij. Mooie vent die zich redt met vissen, houtsnijwerk, kajakken en alles wat met back-to-basic te maken heeft. We konden de kajak van hem gebruiken zodat we een poosje op het water konden doorbrengen. Op dezelfde plek kon je ook een mooi fikkie stoken om je eigen kippetjes in te braden dus Thier heeft zich weer helemaal uit kunnen leven. Aan de westkust van het Zuidereiland zijn de Franz Josef gletsjers. Prachtig! We hadden de mazzel een superdag te hebben, strakblauwe lucht en een fijn temperatuurtje waardoor de wandeling naar de gletsjer toe heerlijk was, we goed zicht hadden en Thierry nog een afkoelend watervalletje mee kon pikken. Nu is het einde van NZ in zicht, het is 31 maart en morgen, 1 April, vliegen we voor 2 weekjes naar Fiji. Vandaag in Christchurch rondgelopen, dit is echt bizar: een deel van het centrum is een jaar naar de aardbeving nog volledig afgesloten. Opbouwen van huizen gebeurt nog niet omdat de verzekeraars nog niets willen verzekeren. Er is nog steeds onrust onder de grond en verzekraars willen een lange periode geen bevingen ervaren voordat men weer verzekeringen gaat afsluiten. Na de grote beving van februari vorig jaar zijn er nog twee redelijke bevingen geweest in juni en december. Voldoende reden voor ons om hier dus niet zo lang te blijven hangen. NZ is het mooi land met veel prachtige meren, mooie bergen, veel bos/ natuur. Als je daar van houdt, en van wandelen en mountainbiken, dan moet je hier zeker naar toe. Wij hebben het echter ook wel als een erg geisoleerd land gezien. Een derde van de bevolking woont in Auckland zodat in het overige deel van het land weinig mensen wonen. Inde kleine dorpjes waar je doorheen rijdt is vaak geen winkeltje ( laat staan een kroeg) en als het wat kouder wordt zie je weinig mensen op straat. De komende twee weken dus maar eens heerlijk van een paar van de meer dan 300 eilanden van Fiji ontdekken. Graag tot mailens.... NB: voor de (ex) justitie medewerkers onder ons: de laatste nachten hebben we in Christchurch in de gevangenis geslapen ( zie foto's)

Nieuw Zeeland - Noordereiland

Beste allemaal, het heeft even geduurd maar hier dan weer een berichtje. Doordat je in NZ overal voor internet moet betalen en je alleen bij de McDonalds gebruik kan maken van free wifi heeft het plaatsen van een verhaaltje even op zich laten wachten. Inmiddels zijn we twee weken in NZ en dat is even omschakelen. We zijn geland in Auckland waar we een paar dagen hebben rondgewandeld en geprobeerd hebben onszelf te 'resetten'. De wegen zijn schoon, men toetert hier niet voortdurend, de temperatuur ligt wat lager ( rond de 20 grdaen) maar vooral: wat is het hier duur!! In Azie waren we natuurlijk strontverwend met de prijzen van koffie/thee voor 1 dollar, slapen voor gem. 12 dollaren een biertje voor 0,50 cent. Tja, dat gaat hier niet lukken. In Azie hadden we al besloten om in NZ een campertje te huren zodat we onze eigen route kunnen volgen. Het is heerlijk om nu even op deze manier te reizen: je hebt je eigen 'huisje' en na 2,5 maanden uit eten kunnen we ( = Thierry) nu weer lekker zelf koken. Ik word sowieso verwend want aangezien men hier links auto rijdt en je dus ook links moet schakelen is het Thierry die voortdurend achter het stuur zit ( en tja, ik doe dan maar de navigatie he omdat dat zo' n sterk punt van me is). De start met de camper verliep niet goed: we konden het barreltje uit '91 's ochtends om 10.00 uur ophalen maar ivm slecht remsysteem was hij nog bij de garage. Uiteindelijk hebben ze ons een hotel aangeboden en konden we de volgende dag, na weer 3 uur wachten, uiteindelijk op pad. Eerste opdracht voor ons was ; Auckland proberen uit te komen. Na 45 minuten, niet te geloven, een lekke band! En om onze ergernis nog ietstjes te vergroten: er was geen materiaal aanwezig om de band zelf te wisselen. Wegenwacht gebelt, band verwisseld, naar de garage om de reserveband we om te wisselen en op kosten van het verhuurbedrijf een krik gekocht. Vanuit Auckland zijn we naar boven getrokken. We proberen zoveel mogelijk te slapen op zogenaamde DOC campingsite's, dit zijn kleine campings met weinig voorzieningen, maar op de mooiste plekjes in regionale en landelijke parken. Een nacht hadden we geen zin om te betalen dus hebben we onze camper op een parkeerplaats in Paihia neergezet, zoiets als op de parkeerplaats van Super de Boer, samen met 4 andere campers. Prima plekje: we voelden ons net de famiie Flodder die met een eigen stoeltje en een drankje midden tussen het winkelende publiek zaten. 2 dagen geleden zijn we naar het plaatsje Cambridge gereden en hadden we een fantastische plek aan Lake karapiro. We waren zowat de enigen die daar stonden en hebben vrij zicht gehad op de pre- Olympische roeiers van NZ want net deze week vonden voor onze neus de selectie wedstrijden voor hun definitieve deelname plaats. Vandaag zijn we een stuk zuidelijk van Auckland, namelijk Rotorua. het stinkt in deze plaats naar rottende eieren omdat de aardkorst hier zo dun is dat de zwavel van de vulkanen uit de grond komt. Overal in het dorpje zie je stoom uit de grond komen. Tot nu toe bevalt ons NZ in die zin goed dat de uitzichten/ de landschappen prachtig zijn. Wat we nog missen is het zien van de nationale vogel, de Kiwi, maar we hebben sowieso nog weinig mooie vogels of andere dieren gezien. Hopenlijk komen we dat nog tegen, is het niet op het Noordereiland dan wellicht op het Zuidereiland. Familie van ons maakte zich zorgen over de toename van ons vet percentage omdat we de laatste weken in Azie niet echt actief zijn geweest. Ik kan hen geruststellen: hier bewegen we dagelijks inderdaad meer. We wandelen door verschillende natuurgebieden dus dat zal toch goed moeten komen! Nou lieve allemaal, We genieten nog steeds van jullie reacties, over een tijdje laten we wel weer iets van ons horen. Liefs Thier en As.

Eiland Koh Chang en terug naar Sihanoukville

Na een kleine maand reis-site rust hierbij een kleine up-date om een ieder een beetje op te vrolijken aangezien het bij jullie absurd koud begint te worden. De laatste weken brengen wij in alle rust door op verschillende stranden en eilandjes. Vanuit Laos zijn we naar Chiang Mai in Noord Thailand gegaan. Dit is een prachtig gebied maar omdat wij de weken hiervoor al veel activiteiten hadden gedaan hebben we hier de olifanentenritten aan ons voorbij laten gaan. We besloten om een Thais eilandje op te zoeken waarbij onze voorkeur niet uitgaat naar de Pattayas en Phuket plaatsen. Onder Bangkok ligt Koh Chang, vanaf Chiang Mai zou dat een nacht met de bus reizen zijn. S'avonds om 1800 uur vertrekken en we zouden om 0600 uur in Bangkok aankomen, vandaar konden we om 0800 uur doorreizen naar Koh Chang. Maar ja, de reis verloopt nooit zoals gepland. De bus was overigens prima (thierry zat naast de w.c.). Na 15 minuten te zijn vertrokken was er een mechanisch probleempje, de buschauffeurs lossen dat hier zelf op. Na wat gesleutel konden we weer door. Jullie raden het al: na 30 minuten hetzelfde probleem: stoppen, sleutelen en weer verder. Uiteindelijk heeft Thierry veel extra rookpauzes gehad en kwamen we om 1100 uur in Bangkok aan waardoor we de aansluiting naar Koh Chang dus hebben gemist. Na een nachtje in Bangkok is het allemaal weer goed gekomen. De boottocht naar Koh Chang is heerlijk, we verbleven aan Lonely Beach, een superrelaxed - hippie plekje. Eenvoudig bungalowtje met koud water en af en toe een huisdiertje op het toilet maar een superfijne locatie. De wijntjes zijn hier wat duurder dus ik was genoodzaakt om een met een 2 literfles, gekocht in een wijnhandel, in een plastic handtasje de restaurants in te gaan. Is daar geen enkele probleem. Na een week, hebben we onszelf verwend met 2 nachten in luxer hotel met zwembad en heet water te regelen. Alle tijd en ruimte om de maskertjes en olie smeersmeltjes te gebruiken van de handbalmeiden en zus en natuurlijk de hoognodige ontharingsrituelen uit te voeren( ja collegae, dit houden we netjes bij). Vanuit Koh Chang zijn we terug gekeerd naar Sihanoukville, Cambodja. Onze visum van Thailand zou verlopen en je moet dus even het land uit om hier later weer legaal in terug te kunnen keren. In Cambodja wordt het Chinese nieuwjaar gevierd, op het strand was het dagenlang superdruk met Cambodjaanse families, die met hun 3 of 4 generaties een tafel aan het strand reserveren waarna al hun eigen eten en drinken op tafel wordt gelegd zodat men de hele dag door, vis, rijst soep etc aan het eten is. Behalve Chinees Nieuwjaar hebben we zowaar Thierry's verjaardag ook nog even gevierd. We zitten hier in een heerlijk guesthouse waar de eigenaresse een speciale taart voor hem heeft laten maken ( Klumpie, ik heb eindelijk wat zoetigheids voor je op een foto kunnen vastleggen). Verder doet het me deugd dat in Dalfsen een tweede Rob de Nijs is opgestaan, hij heeft verdorie mijn Lowlands maatje Annelies zwanger gemaakt. Annelies: sterkte met de overgang naar Dalfsen. Ook in het Klooster verwachten ze en nonnen of broeder uitbreiding. Daarnaast hebben we uit betrouwbare bronnen vernomen dat Puk terugkeerd naar de Vecht. Wat een hectiek toch in Dalfsen. Ons volgende verslagje zal denk ik vanuit Nieuw Zeeland komen. Half februari gaan we daar naar toe. Hoogtijd om daar weer actief te worden en een heel ander deel van onze reis te starten. We zijn benieuwd en hebben er zin in. Hou elkaar lekker warm, tot later....